چقدرسخته توچشای کسی که تمام عشقت روازت گرفته و به جاش یه زخم همیشگی توقلبت هدیه داده زل بزنی و به جای اینکه لبریز از کینه و نفرت بشی حس کنی هنوزم دوسش داری

چقدرسخته دلت بخوادسرت روباز به دیواری تکیه بدی که یه بارزیر آوار غرورش همه وجودت له شده !

چقدرسخته توخیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اماوقتی دیدیش هیچ چیز جز سلام نگی

چقدرسخته پشتت بهشه  و دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه ، امامجبورشی بخندی تانفهمه که دوسش داری

چقدر سخته گل آرزوهات و توباغچه دیگری ببینی و هزاربارتوخودت بشکنی و اونوقت

آروم زیر لب بگی:

گل من ... باغچه ی نومبارک